Po pierwsze przy dynamicznej alokacji - to oczywiste. Chociaż od c++11 masz do tego specjalne sharde_ptr i unique_ptr
Po drugie - polimorfizm, ale to pewnie wiesz
class Base {};
class A : Base {};
class B : Base {};
A a;
B b;
Base *ptr = &a;
ptr = &b;Kolejna świetna możliwość jaką oferuje wskaźnik, to że może wskazywać na dowolny obiekt danego typu w pamięci. Więc załóżmy, że jakaś klasa chce tylko korzystać z jakiegoś obiektu (ale nie posiadać go) i daje nam do dyspozycji metode, za pomocą której przekażemy obiekt którego adres zostanie pobrany do wskaźnika i nasza klasa będzie od teraz korzystać z tego konkretnego obiektu.
Załóżmy, że mamy jakąś tam klase Game ze wskaźnikiem Renderer* od którgo zależy w jaki sposób nasza gra jest renderowana.
class Game
{
public:
Renderer *m_ptrRenderer;
void setRenderer(Renderer& _r) { m_ptrRenderer = &_r; }
void update() { m_ptrRenderer->render(); }
};
Za pomocą setRenderer możemy sobie ustawić dowolny obiekt Renderer kiedy tylko nam się podoba, a Game odrazu zacznie z niego korzystać. Musimy mieć tylko pewność, że obiekt cały czas w pamięci będzie, ale nie obchodzi nas gdzie on jest. To jest potęga wskaźników.
poleca inkrementację wskaźnika wskazującego na dany element tablicy.
Ostatecznie wychodzi na to samo. Kompletnie bez sensu się o to kłócić. Wygodniej jest korzystać z operatora [], więc tak robie. operator [] zwraca
*(przeakazy_wskaznik + przekazana_wartosc), więc nie ma znaczenia czy napiszesz tab[1] czy *(tab + 1). Z tym, że to pierwsze jest wygodniejsze.